We komen op een bijzondere manier in elkaars’ leven. Zij in mijn leven vanwege haar zorgzame betrokkenheid bij een vriendin, ik in het hare doordat diezelfde vriendin enthousiast over het lopen met mij vertelt. Misschien is dat ook wel iets voor haar, rustig aan beginnen met lopen, aangepast aan haar eigen tempo.

We bellen met elkaar en maken een afspraak. Ze wil het nieuwe jaar goed en fris beginnen dus we starten in de eerste week van januari, met 2x per week. Ze wil graag anoniem starten dus we spreken op een voor haar neutrale plek en onbekende omgeving af.  Nog voordat de rest van Nederland zijn/haar goede voornemens amper heeft kunnen uitspreken, gaan wij samen op pad. Ze loopt meteen hard van stapel. De eerste minuut (hard)lopen gaat ze dood. In haar beleving tenminste en dat overdrijft ze echt niet. We worstelen het half uur samen door, afwisselend 1 minuut lopen en 1 minuut wandelen. Ze vindt de minuut wandelen veel te snel voorbij en vraagt argwanend of mijn klokje het wel goed doet. Na 3 kwartier zijn we terug bij het beginpunt en ze moet toegeven dat ze blij is dat ze het gehaald heeft. Maar trots op zichzelf na die eerste keer? Nee, dat niet, wat stelt dat nou voor en daarbij, ze heeft het niet eens gehaald die ene minuut lopen. Dat ze het daarna wel 7 keer gehaald heeft, lijkt ze vergeten te zijn.

In de volgende weken lopen we steeds 2x per week. Ze houdt haar eigen vorderingen kritisch bij en ook mij als haar coach houdt ze bij de les. Ze wil alles weten en checkt of ik het wel allemaal goed bijhoudt. Ze geeft zichzelf huiswerk door naast onze 2 gezamenlijke trainingen ook 1x alleen te gaan lopen. Als het tijdens een van onze trainingen niet zo goed gaat, wil ze de gemiste minuten na afloop inhalen. Zelfs als ik zeg dat ze de gestelde doelen voor die les wel degelijk bereikt heeft. Het is haar de eer te na om te moeten zeggen dat ze voortijdig is moeten afhaken.

Halverwege het traject vraagt ze zich af of ze het ooit gaat halen. Dertig minuten lang aaneengesloten hardlopen….? Ze houdt het dan ruim 6 minuten vol, 5x tijdens een training. Dat is inderdaad 30 minuten maar ze ziet het nog niet gebeuren dat ze die blokjes van 6 minuten aan elkaar kan plakken. Ook dan weer die argwanende blik van haar naar mij als ik zeg dat ze me moet geloven en vooral dat ze vertrouwen in zichzelf moet hebben. Niet lang daarna, is het zover, ze loopt 30 minuten aaneengesloten en is zo trots op zichzelf dat ze bijna vleugels krijgt en naar het startpunt terugvliegt. Ze straalt en is trots. Dat had ze echt nooit gedacht.

In de 16 weken dat we samen lopen, zien we de winterse omgeving plaatsmaken voor de frisse lente. We trotseren kou, hagel, wind, meestal tegenwind (hoe kan dat toch, waarom hebben we die nooit in de rug?) en natuurlijk ook regen. Nee, regen is géén reden om niet te gaan lopen. Na afloop moet ze zelfs toegeven dat het heerlijk was om in de regen te lopen. Ze heeft minder hoofdpijn, ze kan makkelijker ontspannen en merkt dat het in de buitenlucht zijn haar goed doet. Ja, het kostte inderdaad zweet en tranen, geen bloed dat nog net niet, maar het was absoluut de moeite waard. 

Tijdens onze laatste loop samen loopt ze ontspannen naast me, ze maakt grapjes en kletst volop. Ik kom er amper tussen…. Dat is ook niet meer nodig geloof ik. Net als ik wil zeggen dat we al 35 minuten aan het lopen zijn, zegt ze: “waauw, ik loop hier nu gewoon een half uur hard te lopen. Wat ben ík goed bezig!” Dát wilde ik nét zeggen!!